Şöyle bir düşündüm de ben yaptığpım herşeyde hiç bir zaman kendimi iyi olarak niteleyemiyorum. Başlangıç seviyesinin üzerinde ortaya yakın bir yerlerdeyim hep. Gerek derslerim gerek sosyal aktivitelerim olsun. Mesela gitar çalmak. Çok kötü bir gitarist değilim ama hiç bir zaman off be şu çocuk nasıl da çalıyor durumunda olamadım olmak istesem olur muyum onu da bilmiyorum. Geldiğim seviyeye kadar hiç bir zaman ciddi anlamda oturup gitar çalmadım. Bir şarkı için en fazla 2-3 gün uğraştım. Kendimi daha fazla zorlamadım zorlasam belki daha iyi yerlere gelebilicem. Sörf de aynı şekilde. Küçükken kendi sörfümü ilk aldığım sene daha üzerinde durup 10 metre bile gidemezken şimdi çok rahat bir şekilde karşıya kadar gidip gelebiliyorum ama advanced seviyesine ulaşamadım daha ama bu yaz ulaşmayı planlıyorum.
Eskiye göre çok üşengeç bir insan oldum. Televizyonun kumandası ayağa kalkıp almamı gerektircek bir yerde duruyorsa hayatta kalkmam o iğrenç sıkıcı programları izlemeye devam ederim. Arkadaşlarla bir yere gidileceği zaman nerde olursa olsun dünyanın diğer ucunda da olsa hiç düşünmeden kalkıp giderdim. Şimdiyse evimin yakınlarında olsun 10 dkda yürüyebileyim öyle yerler olmadığı zaman gidesim hiç gelmiyor.
Aslında ortalama olmak olmak o kadar fena bişey değil. Yani uçlarda yaşayanları düşününce, en aşşağıdakiler hep eziliyor, en tepedekiler de mutlaka düşüyor.Gitar örneğini vermişsin mesela, eğer çok iyi gitar çalan bir insan olsaydın ünlü olup 27 yaşında altın vuruş yapma ihtimalin de artardı, muhtemelen 27 yaşına kadar da sex,drugs and rok'n roll şeklinde anlamsız bir hayat sürerdin.
YanıtlaSil